Astrolabium płaskie arabskie (perskie)

Wymiary: Mater (podstawowa część) – średnica 14,8 cm, Rete (ażurowy tympan (koło) – średnica 13,3 cm, pięć kół (tympany) - średnica 13,7 cm, Wskaźnik – długość 14 cm Autor: Muhammad Salin (Muhamad Salin bi sana) Miejsce znalezienia/powstania: Persja Materiał: mosiądz Technika: odlewanie, kucie, rycie Na płaskiej okrągłej tarczy, zwanej mater, z jednej strony zamontowana jest obrotowa, ażurowa płyta, zwana rete. W niej niecentrycznie umieszczono koło ekliptyki. Na wierzchu rete zamontowana jest ruchoma, długości średnicy tarczy, wskazówka z przeziernikami na obu końcach. Całość z obu stron pokryta jest inskrypcjami w języku arabskim. U góry astrolabium mosiężne kółko służące do jego zawieszania. Astrolabium służyło do mierzenia wysokości ciał niebieskich nad horyzontem. Wykorzystywano je w nawigacji jeszcze na początku XVIII w. Wynaleziony został przez greckiego matematyka i geografa Hipparcha w II w. p. n. e. lub aleksandryjską matematyczkę i filozofkę Hypatię w IV w. Ten przyrząd astronomiczny rozwinęli w kolejnych wiekach przede wszystkim uczeni Arabscy. Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl