• 4818 Wejścia
• 737 Pobrań

W średniowiecznej Europie bronią godną rycerza był wyłącznie miecz. Topór uważany był za broń plebejską, niemniej jednak był jednym z najpospolitszych rodzajów broni obuchowej. Często bronioznawcy podkreślają, że bardzo trudno jest jednoznacznie stwierdzić, czy dany egzemplarz stosowany był jako broń w walce, czy też jako jedno z podstawowych narzędzi gospodarskich, czy też jako jedno i drugie zwłaszcza w przypadku kombatantów pospolitego ruszenia. Podstawowy oręż stanowił topór za to, wśród bałtyckich „schiffskinder” (tzw. dzieci okrętowych), którzy skutecznie wykorzystywali specyficzne jego typy podczas przeprowadzanych na morzu abordaży i w walkach na okrętach. Wraz z coraz częstszym najmowaniem ich przez zakon niemiecki w 4 ćw. XIV w., używane przez nich topory zaczęły pojawiać się również w walkach na lądzie, prowadzonych na obszarze Prus.

Prezentowane żeleźce ma osadę zachowaną tylko w części. Jej rozmiary świadczą o grubości masywnego, niezachowanego drewnianego toporzyska. Lekko łukowate ostrze z szeroką tzw. „brodą” wyciągniętą w dół. Najciekawszym i zagadkowym elementem prezentowanego obiektu jest punca, widoczna w środkowej części ostrza na prawej stronie żeleźca (patrząc od strony osady). Punca stanowiła znak rozpoznawczy wykonawcy topora.

Literatura:
M. Głosek, "Późnośredniowieczna broń obuchowa w zbiorach polskich", Warszawa 1996
K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016

Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku

Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl