Jednym z najbardziej rozpowszechnionych rodzajów broni obuchowej w średniowieczu był topór. Używany w walce na krótkich dystansach w bezpośrednim zwarciu, sprawdzał się zwłaszcza w walkach oddziałów pieszych, często wśród mniej zamożnych warstw społecznych. W rękach wprawnego wojownika była to bardzo skuteczna broń. Zaostrzone płaszczyzny tzw. żeleźca służyły do zadawania cięć, a całe żeleźce, a zwłaszcza jego część zwana obuchem, doskonale nadawała się do zadawania ran miażdżonych.
Klasyfikacji toporów w bronioznawstwie dokonuje się na podstawie kształtów żeleźca.
Prezentowany przykład zaliczyć można do najczęściej występujących w Polsce toporów z charakterystyczną tzw. „brodą” czyli wyciągniętym w dół, asymetrycznym lekko łukowato wygiętym ostrzem. Osada prezentowanego obiektu zachowała się tylko częściowo, ale jej szeroki przekrój świadczy o sporej szerokości niezachowanego drewnianego toporzyska, na którym była umieszczona.
Literatura:
K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016
M. Głsek, "Późnośredniowieczna broń obuchowa w zbiorach polskich", Warszawa 1996
Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku
Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl
Data archiwizacji | 30 grudnia 2016 (30.12.2016) |
Datowanie | XIII-XV w. |
Miejsce | Muzeum Bitwy pod Grunwaldem, Stębark |
Mapa Google | Pokaż na Mapie Google |
Kategoria | Zbiory muzealne Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku |
Sygnatura | Nr inw. 104 |
Właściciel | Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku |
Strona www | www.muzeumgrunwald.pl |