• 3372 Wejścia
• 638 Pobrań

Jednym z najbardziej rozpowszechnionych rodzajów broni obuchowej w średniowieczu był topór. Używany w walce na krótkich dystansach w bezpośrednim zwarciu, sprawdzał się zwłaszcza w walkach oddziałów pieszych, często wśród mniej zamożnych warstw społecznych. W rękach wprawnego wojownika była to bardzo skuteczna broń. Zaostrzone płaszczyzny tzw. żeleźca służyły do zadawania cięć, a całe żeleźce, a zwłaszcza jego część zwana obuchem, doskonale nadawała się do zadawania ran miażdżonych.

Klasyfikacji toporów w bronioznawstwie dokonuje się na podstawie kształtów żeleźca.

Prezentowany przykład zaliczyć można do najczęściej występujących w Polsce toporów z charakterystyczną tzw. „brodą” czyli wyciągniętym w dół, asymetrycznym lekko łukowato wygiętym ostrzem. Osada prezentowanego obiektu zachowała się tylko częściowo, ale jej szeroki przekrój świadczy o sporej szerokości niezachowanego drewnianego toporzyska, na którym była umieszczona.

Literatura:
K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016
M. Głsek, "Późnośredniowieczna broń obuchowa w zbiorach polskich", Warszawa 1996
Zrealizowano we współpracy z Muzeum Bitwy pod Grunwaldem w Stębarku

Prawa do wizerunków cyfrowych: Domena publiczna - https://creativecommons.org/publicdomain/mark/1.0/deed.pl