• 1380 Wejścia
• 350 Pobrań

Wymiary: wys. 15,5 cm, śred. wylewu 12,1 cm, śred. max brzuśca 14 cm, śred. dna 8,7 cm
Datowanie: XIV-XV w.
Miejsce: badania archeologiczne we Fromborku
Materiał: glina, barwa ciemnoszara
wypalony w atmosferze redukcyjnej
Metoda: toczenie na kole garncarskim
Wylew o krawędzi na zewnątrz zaokrąglonej, z wrębem dla pokrywy, brzusiec łagodnie wydęty (największa wydętość powyżej ½ wys. naczynia), na brzuścu żłobki dookolne.

Umiejętność obróbki gliny, na ziemie polskie przynieśli Celtowie. Wiele z form naczyń glinianych wytworzonych jeszcze we wczesnym średniowieczu, była kontynuowana z niewielkimi tylko zmianami jeszcze długo później. Część z nich zachowała się do naszych czasów w twórczości ludowej. Jedną z takich form średniowiecznych jest garnek. Kształt ich brzuśca przypominający jajko zwrócone w dół końcem ostrzejszym oraz wylew o wąskiej, wychylonej na zewnątrz krawędzi związany był ściśle z funkcją jaką pełniły te naczynia w średniowieczu. Zwężające się ku dołowi garnki służyły przede wszystkim do gotowania na otwartym ogniu, gdzie przestrzeń między naczyniami wypełniały węgle i płonące drzewo. Z czasem, pod wpływem zachodnio-europejskich wzorów, garnki z terenów Polski otrzymują profilowane krawędzie oraz zależnie od wielkości naczyń dwa lub jedno ucho.

R. Reinfuss, „Garncarstwo ludowe”, Warszawa 1955
Z. A. Skuza, „Ginące zawody w Polsce”

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl