• 1044 Wejścia
• 182 Pobrań

Wymiary: śred. 3,6 -3 cm, gr. 2,9-2 cm, śred. otworu 0,6 –0,3 cm
Datowanie: XIV-XV w.
Miejsce: badania archeologiczne we Fromborku
Materiał: poroże jelenia
Element mechanizmu spustowego kuszy, w kształcie walca z hakowatym wycięciem z jednej strony.

Od XI w. na polach bitew Europy alternatywę dla łuków stanowiły coraz powszechniej stosowane kusze. Początkowo strzał oddawano trzymając broń na wysokości obojczyka, ale już na przełomie XII i XIII w. upowszechniała się praktyka przykładania łoża kuszy do policzka. Zwiększało to celność strzałów, a sam czas celowania dzięki zastosowanym w kuszach mechanizmom mógł być dłuższy niż w przypadku łuku, którego cięciwa podczas strzału utrzymywana była w napięciu wyłącznie siłą mięśni. Stosowane najpierw dźwignie mechanizmów spustowych kuszy, w 2 poł. XII w. udoskonalono o wykonany z kości lub rogu orzech. Umieszczony w otworze łoża kuszy (przedłużenie kolby), w miejscu osiąganym przez cięciwę przy największym napięciu łuku, istotnie usprawniał mechanizm blokowania naciągniętej cięciwy i jej uwalniania przy pomocy dźwigni spustowej podczas strzału.


K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016
J. Werner, „Polska broń. Łuk i kusza”, Wrocław 1974
Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl