• 2037 Wejścia
• 368 Pobrań

Wymiary: dł. 6,8-9,3 cm, gr. max. ostrza 1,9-1,4 x 0.9-1,4 cm, śred.tulejki 1,8-1,2 cm
Datowanie: XIV-XV w.
Miejsce: badania archeologiczne we Fromborku
Materiał: żelazo
Metoda: kucie
Masywne groty o ostrzu lancetowatym w przekroju podłużnym i romboidalnym przekroju poprzecznym, z tulejką (okrągłą, lekko stożkowatą, wykonaną ze zwiniętej blachy) do osadzenia na brzechwie bełtu. Po konserwacji, wżery powierzchniowe i ubytki w partii tulejek.

Od XI w. na polach bitew Europy alternatywę dla łuków stanowiły coraz powszechniej stosowane kusze. Mechanizm spustowy zwiększający siłę naciągu kuszy, czynił z niej broń skuteczniejszą wobec ciągle rozwijanych osłon ciała. Tzw. „łuczyska złożone” kusz były dodatkowo znacznie bardziej odporne na niskie temperatury. Łuk przewyższał za to kusze znacznie, jeżeli chodzi o szybkostrzelność. Dobry łucznik był wstanie oddać nawet do 10-12 strzałów na minutę. W tym samym czasie z kuszy z naciągiem hakowym (długo jednym z najpopularniejszych systemów naciągowych) można było oddać do 6 strzałów. W związku z tym w późniejszym czasie w rozwoju kuszy położono nacisk głównie na zwiększenie siły penetracji wystrzeliwanych z nich pocisków.
Konstrukcja bełtu, zależała od rodzaju kuszy, z której miał zostać wystrzelony, a przede wszystkim od celu, który miała osiągnąć. Długość bełtu determinował naciąg kuszy. Kształt grotu - rodzaj zbroi, którą miała przebić. Groty smuklejsze i silniej zaostrzone stosowano do osłon płytowych, a groty o romboidalnym kształcie, masywniejsze i grubsze do osłon kolczych.


K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016
J. Werner, „Polska broń. Łuk i kusza”, Wrocław 1974
Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl