• 1294 Wejścia
• 203 Pobrań

Wymiary: śr. 115 mm
Miejsce: znalezisko luźne – okolice Ostródy

Specjaliści zakładają, że po raz pierwszy proch strzelniczy został użyty do wystrzelenia pocisku, pod koniec XIII w. Początkowo były to metalowe strzały lub niewielkich rozmiarów pociski ołowiane. Z czasem wraz z szybkim postępem technicznym artylerii, możliwe było zastąpienie ich większymi kulami kamiennymi. Najnowsze badania wskazują, że wytwarzano je techniką ciosania głazów narzutowych, najczęściej granitoidów. Ich wyrób nie należał do najtańszych, ale materiału z którego je wykonywano nie trzeba było kupować. W przeciwieństwie do miedzi i cynku oraz żelaza z którego kule zaczęto odlewać w 4. ćwierci XV w. Ilość prochu niezbędna do wystrzelenia jednej kamiennej kuli armatniej malała wraz z rozwojem artylerii. W 3 ćwierci XIV w. do wystrzelenia takiego pocisku o wadze od 2-3 kg przy średnicy ok. 12 cm, do pocisków o wadze ok. 125 kg o średnicy ok. 45 cm, niezbędna ilość sypkiego prochu wynosiła 1/40 wagi miotanego pocisku. Pod koniec XIV w. była to już tylko ok. 1/20.

K. Kwiatkowski, „Wojska Zakonu Niemieckiego w Prusach 1230-1525. Korporacja, jej pruskie władztwo, zbrojni, kultura wojny i aktywność militarna”, Toruń 2016
Z. Żygulski, „Broń w dawnej Polsce: na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu”, Warszawa 1982

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl