• 1619 Wejścia
• 354 Pobrań

Wymiary: wys. 210 mm, największa wydętość brzuśca 102 mm, śr. wylewu 78 mm, śr. dna 76 mm, wys. ucha 58 mm
Miejsce: badania archeologiczne na Starym Mieście w Zalewie

Umiejętność obróbki gliny na ziemie polskie przynieśli Celtowie. Wśród plemion słowiańskich koło garncarskie pojawiło się w VII wieku. Było to koło wolnoobrotowe i stosowano je do obtaczania ręcznie ulepionych naczyń, dawało jednak wiele nowych możliwości technologicznych. Garnki po ulepieniu mogły być dokładniej wymodelowane, obtoczone i wygładzone. Postęp objawiał się również w wypalaniu naczyń w dwukomorowych piecach. Rewolucja w garncarstwie przyszła wraz z unormowanie życia w miastach według tzw. prawa niemieckiego i pojawieniem się cechów rzemieślniczych, nawiązujących kontakty w całej Europie. Dzięki temu pojawiły się w Polsce dwutarczowe koła garncarskie napędzane nogą – naczynia już nie tylko obtaczano, ale toczono je z jednego kawałka gliny. Wpływało to na większe możliwości kompozycyjne i piękno wyrobów. Naczynia można było produkować szybciej, zaczęto je również pokrywać różnokolorowymi polewami i zdobić rytymi lub malowanymi ornamentami. Po wytoczeniu na kole garncarskim, do naczyń przylepiało się ucha. W średniowieczu były one przeważnie szerokie, niekiedy podłużnie żłobkowane, o krawędziach wywiniętych na zewnątrz.

R. Reinfuss, „Garncarstwo ludowe”, Warszawa 1955
Z. A. Skuza, Ginące zawody w Polsce

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl