• 266 Wejścia
• 66 Pobrań

Wymiary: wys. 194 szer. 133,5 głęb. 65
Miejsce: zakupiona w 1975 r w PP Desa w Warszawie
Materiał: drewno orzechowe
Technika: stolarka artystyczna

Sekretera w typie Tabernakelsekretar, z falistym frontem, składa się z 3 części: dolna komoda z trzema szufladami ustawiona na mocno spłaszczonych nogach w formie kul, środkowa część to nastawa komody zamknięta pochyłą ścianką na zawiasach, służąca po otwarciu jako płyta do pisania i część górna, zawierająca skrytkę z drzwiczkami zamykanymi na kluczyk, którą okalają szufladki: po obu stronach drzwiczek po 4 większe, a pod i nad drzwiczkami pojedyncze, nieco krótsze. Górna szufladka stanowi niewielki gzyms zamknięty profilowaną listwą. Fronty drzwiczek i ściany boczne z okleiną orzechową zamkniętą prostoliniową intarsją. Na licu drzwiczek skrytki, w środkowej części, dekoracja intarsjowana w formie róży wiatrów. Drzwiczki, blat pochyłej ścianki i dolne szuflady zamykane na kluczyk z ozdobną, mosiężną kluczyną, boczne i górne drzwiczki z uchwytami z kółkiem, dekorowanym główkami barana i gwiazdą w części środkowej. Za otwartym blatem trzy wąskie, niewielkie szufladki z uchwytami z głową lwa.

Sekretera należały do najbardziej popular­nych mebli, zwłaszcza w XVII i na pocz. XVIII w., a stały się modne do ok. poł. XIX wieku. Były to duże meble skrzyniowe, wielofunkcyjne, przeważnie przyścienne, jedno- lub wieloczęściowe, składające się z podstawy w formie komody lub szafki zaopa­trzonej u góry lub w części środkowej w odkładaną płytę do pisania. Często w nastawie dodawano szufladki i półki, zamy­kane jednym lub dwoma skrzydłami. We wnętrzu za płytą do pisania umieszczano także szufladki, przegródki i skry­tki. Służyły jako mebel do pisania, przechowywa­nia papierów i drobnych przedmiotów, a nastawę dostosowywano do przechowywania książek lub do eksponowania przedmiotów (szkła, srebra, por­celany). Sekretery często były bogato zdobione: intarsją, inkrustacją, malowaniem. Sekretery w typie Tabernakelsekretar wykształciły się w Niemczech w XVIII wieku i ich cechą charakterystyczną była umieszczona wydzielona szafka pośrodku nastawy na dolnej komodzie, otoczona szufladami, pod którą dodawano odchylany blat do pisania.

Autor opisu: Jagoda Semków

Literatura:
Izydor Grzeluk, „Słownik terminologiczny mebli”, PWN 2000
Janusz Krawczyk, „Meble jako przedmioty użytkowe i zabytki. U podstaw problematyki konserwatorskiej mebli zabytkowych”, Toruń, 2006

Wystawy:
70 lat Muzeum Mikołaja Kopernika, dawny pałac biskupi, 2018 r.

Prawa do wizerunku cyfrowego: CC BY 1.0 https://creativecommons.org/licenses/by/1.0/deed.pl